Soms is er ruis in je leven. Zoveel ruis dat het niet helder meer is. Dan ben je er wel, maar ook weer niet. Dan staat de automatische piloot ingeschakeld. Je wordt geleefd en bent niet meer bewust. Dan is er behoefte aan ruimte.
Ik zit in de zon. In de avondzon en ik zink. Zink weg in gedachten. Ik laat de afgelopen weken de revue passeren. Het was veel. Heel veel. Als ik er nu op terugkijk was het heel veel brandjes blussen. Volop met de brandslang in de hand. Van het één in het ander vallen. Doen wat mogelijk is.
Mijn moeder die wordt opgenomen in het ziekenhuis, mijn vader die daardoor alleen achter blijft in de woning waar onlangs een waterleiding is gesprongen en heel veel te doen is. Het zorgde er bij mij voor dat ik veel aan het regelen was. Van bezoekschema’s maken, boodschappen doen voor mijn vader, plintjes verven, huis op orde brengen, bedrijven regelen tot ziekenbezoek naar mijn moeder. Dagen, wekenlang. Het was veel. Heel veel.
Mijn eigen rust en ruimte bewaren is belangrijk. Dat weet ik. Dat hield ik ook de afgelopen weken goed in mijn achterhoofd. Zielsgelukkig met een broertje en zusje. Elkaar afwisselen. De zorg delen. Maar ook veel overleg. En elkaar de tijd en ruimte gunnen om op te laden. Want mijn batterij gaat supersnel leeg op het blussen van deze brandjes.
Het was niet alleen het fysieke geregel. Er komt meer los als je gaat opruimen in een ouderlijk huis, waar in ruim 40 jaar heel veel is verzameld. Dat brengt herinneringen boven en laat zien hoeveel spullen er zijn. Hoeveel is opgestapeld. We hebben ruimte geschept. Het is lichter geworden in het huis. Letterlijk door de houten schroten die van de muur zijn, de lichte verf en minder spullen. Maar ook figuurlijk heeft dat ruimte doen ontstaan. Dat voelt fijn.
Ruimte zorgt voor licht, voor beweging. Voor nieuwe inzichten. Voor nieuwe creaties. Komende week is de woonkamer nog aan de beurt en dan is Pasen en dan is het klaar. De laatste loodjes en dan is er een nieuw begin. Met meer ruimte voor mijn ouders, maar ook voor onszelf als kinderen. Weer ruimte voor ons leven. Weer meer tijd voor het bedrijf en andere werkzaamheden. En ook weer tijd om te lanterfanteren. Die tijd is weer nodig voor nieuwe energie en inspiratie.
Het moeten (mantel-)zorgen gaat minderen. Dus weer tijd om te Ont-Moeten. Ik heb het gemist. Het bezig zijn met de Ont-Moet-Vraag. Voor mij is het een blijmakende bezigheid. De reacties op de enquête waren fantastisch om te lezen. Dat stimuleert mij ook weer.
