Soms gaat alles te snel om me heen. En daar ga ik dan in mee. Dan praat ik sneller, loop ik sneller, stromen mijn gedachten over. Heel subtiel, steeds een beetje meer, zonder dat ik het in eerste instantie door heb. Dan voel ik de druk om te presteren en op de hoogte te moeten zijn van alles wat er speelt in de wereld.
En dan ineens betrap ik mezelf erop dat ik word meegezogen. Dan besef ik me dat ik even in de mallemolen van het leven terecht gekomen ben. “Hè, stop, sta eens even stil” dringt er dan ineens tot me door. Dan pak ik mijn wandelschoenen uit de kast, kleed me naar de weersomstandigheden en stap de deur uit. Op weg naar de natuur.
Het duurt meestal een klein half uurtje voordat mijn gedachten zich wat minder opdringen. Dat ze even rust nemen en op de achtergrond verdwijnen. Het helpt als ik daarbij mijn zintuigen bewust inzet.
“Hè, stop, sta eens even stil.”
Terug in het nu
Wat hoor ik in het bos? De vogelgeluiden, het klotsen van het water van de Kuinderplas of het gekraak van de takken die veel windvangen. Het zijn allemaal natuurlijke geluiden die me in het hier en nu brengen.
Ik voel. Zet mijn voeten heel bewust neer op de grond. Voel de kou in mijn gezicht of de zonnestralen die mijn huid en handen verwarmen. Of ik pak een blad op en voel de nerven. Heerlijk dat bewust voelen me brengt op de plek waar ik ben. In de natuur.
Mijn neus en mond zet ik dan ook bewust in. Wat proef ik? Wat ruik ik. De verfrissende geuren na een regenbui of de herfstige lucht in oktober. Mijn smaakpupillen zijn anders als ik langere tijd doorbreng in de buitenlucht.
Gezichtsveld verruimen
En dan de manier waarop ik kijk. Dat brengt me vaak het allermeest, zowel letterlijk als figuurlijk worden dingen helderder. Als ik aankom in de natuur ben ik meestal nog zo in gedachten verzonken, dat mijn wereldkijk klein is. Ik kijk naar de grond, vaak onbewust.
Als ik verder weg kijk, dan verruim ik mijn blik. Ik zie de horizon, ik zie meer kansen en mogelijkheden. Er ontvouwt zich van alles. Soms geheel onverwachts duikt er ineens een pad op, wat ik nog niet had gezien.
Pure vrijheid
Als ik naar boven kijk, dan geeft me dat zo’n vrij gevoel. Probeer maar eens met je gezicht gericht naar boven en een open houding te roepen: “Ik voel me slecht”. Dat strookt gewoon weg niet.
In de natuur kan ik mezelf weer helemaal zijn. Kom ik terug in mijn lijf, hebben mijn gedachten niet meer de overhand. Kan ik mijn puurheid opnieuw ervaren. Komt de natuurlijke stroom weer op gang. Zodat ik weer mee kan op mijn eigen flow.
“Probeer maar eens met je gezicht gericht naar boven en een open houding te roepen: “Ik voel me slecht”. Dat strookt gewoon weg niet.”
Dit artikel schreef ik voor Nature Quest
