Er is woede
Het komt van diep
Van heel diep
Onmetelijk diep
Ergens uit mijn tenen
De woede maakt plaats
Ruim plaats
Voor tranen
veel tranen
het stroomt
Er lijkt geen einde aan te komen
De tranen stromen overvloedig
Er zijn ook dikke snikken
En uithalen in geluid
Het is een verdrietorkaan
De orkaan houdt aan
minimaal een uur
misschien wel langer
tijd is er even niet
Er is alleen immens veel verdriet
Ik zie mezelf in de spiegel
Zo zag ik mezelf niet eerder
Ik zie een rood, opgezwollen, behuild gezicht
Ineens weet ik wat doorlopen ogen zijn
Ik zie ze
Tijdens het stromen van die ontelbare tranen
raast er een hevige opruimwoede
Lang opgestapelde klusjes worden in vol verdriet aangepakt
Zomaar, met daadkracht, in één adem is de kluslijst leeg
Marie Kondo is er niks bij
Met het wegruimen van de klussen
ebt het verdriet weg
De snikken worden minder
De snikkende uithalen zijn verdwenen
De tranen lijken op
En dan is er ruimte
Ruimte in mijn huis
Ruimte in mijn lijf
Ruimte om mij heen
En ruimte in mijn traanbuisjes
Nu weet ik zeker dat een flink pot huilen enorm opruimt
Afbeelding van Khusen Rustamov via Pixabay
Ik schreef bovenstaand stuk n.a.v. een schrijfopdracht over het woord “broos”.
