Januari 2016. Ik sta aan de vooravond van het jaarprogramma van 365 dagen succesvol. Ik voel wat koudwatervrees. In de community deel ik een post hierover.
Goedenavond 366- ers,
Mijn naam is Anita Boes (42 jaar) en ik merk dat hoe dichterbij 28 januari komt, hoe meer het gaat golven bij mij. Ik schreef er net het volgende over. (Nog wel even getwijfeld om te delen, maar omdat jullie warme openhartige verhalen bij mij veel herkenning brengen, doe ik mee in het deelproces.)
Surfen of verzuipen
Het golft. En niet zo’n beetje ook. Het golft goed. Hoge golven. En soms zit ik er bovenop. Dan is het alsof ik op een surfplank sta, bovenop de golf. Dan zie ik mezelf fier en vol plezier. Rechtop de plank en genietend van het uitzicht bovenop die golf. “On the top of the world” vol energie! Maar een volgend moment is het alsof ik verzuip. Dan sluipt er een angstig gevoel naar binnen dat zich binnen de kortste keren meester heeft gemaakt in heel mijn lijf. En dat verlamt me dan. Zo hoog als ik op de golf kan zijn, zo diep kan ik gaan. Dan voel ik alsof ik verzuip. Er komt dan niks meer uit mijn vingers, mijn gedachten dwalen en dolen rond in mijn hoofd. Gek word ik ervan.
Zo is het ook met de gedachte aan het jaarprogramma 365 dagen succesvol. De wens om mee te doen is er al heel lang. De quotes, de blogs, de video’s van David en Arjen spreken me enorm aan. In september 2015 meegedaan aan de fotowedstrijd (helaas niet gewonnen), in november een poging gedaan om mij aan te melden voor het programma (wat niet lukte), later nog eens geprobeerd (weer zonder succes), maar “drie keer is scheepsrecht”: na het masterclass van 15 december lukte de aanmelding wel (en kreeg ik zelfs een bonus…..joehoe!). Wat was ik blij dat ik dit jaarprogramma mezelf cadeau had gedaan. De welkoms bos bloemen kwam op een moment dat niet beter kon.
Maar……. wat ga ik meenemen op 28 januari? Ik merk dat de huiswerkopdracht me al een tijdje bezighield. Waar wil ik afscheid van nemen? Dat zijn geen spullen. Ik weet waar ik afscheid van wil nemen. Dat is mijn kooi. Ik voel me vaak als een vogel in een kooi. De deur staat wel open en soms, heel soms, vlieg ik uit. Dan voel ik me heerlijk. Vrij. Vrij als een vogel. Ik zie alles vanuit de lucht. Dat geeft goed zicht, dan zie ik waar ik heen wil, dan kan ik mijn koers goed bepalen. Maar veel vaker is er die angst dat ik mezelf terugtrek. De kooi in. De bekende weg volg. Het oude, vertrouwde opzoek. De kooi inga en daar gewoon blijf. Daar zit ik naar mijn gevoel te vaak in. Terwijl die kooi gewoon open staat. Ik houd mezelf gevangen. Dus ik wil afscheid nemen van die kooi. Die denkbeeldige kooi. Mag dat ook? Dat ik een kooi uitprint en die meeneem? Om hem achter te laten in Zandvoort en dan naar huis te vliegen? Vogelvrij?
Wat ik verlang….. te leren surfen. Dat ik kan blijven genieten bovenop die golven. En te leren vliegen, zo vrij als een vogel.
Toen ik een plaatje zocht bij dit verhaal, kwam ik deze afbeelding met spreuk tegen: “You can’t stop the waves, but you can learn to surf” van Jon Kobat-Zinn
