Buigbaar riet
Water heeft een sterke aantrekkingskracht op mij. Maar misschien is er nog wel iets anders dat me nog meer trekt, dat is het riet dat staat te wuiven langs de waterkant. In deze tijd van het jaar is zowel het riet van vorig jaar te zien als de verse spruiten van het riet dat komen gaat.
Dankbaar, ben ik, voor mijn prachtige woonplek met uitzicht op de weidse akkers en het kabbelende beekje* met het riet. De wind heeft vrij spel in de ruimte voor mijn huis, het riet dat aan de waterkant staat beweegt mee met die wind. De pluimen met stengels gaan heen en weer. Op en naar. Er lijkt een ritme in te zitten. Het lijkt een samenspel.
Als ik buiten zit op mijn favoriete plekje aan het water, dan bevind ik mij tussen het riet op een steigertje. Dan hoor ik het ruizen van de wind tussen het riet. Eenden, meerkoeten en vogels vinden een schuilplaats tussen de stengels.
Het mooie aan riet vind ik dat het eigenlijk heel sterk is. Het riet wat ik nu zie, is bijna een jaar oud. Het is van frisgroen, naar steeds meer donkergroen gegaan en uiteindelijk in afgelopen maanden vergrijsd naar een lichte houtkleur. Het riet staat op de plek waar het ontstaan is, bij de bron, de kern. Toch waait het mee met de wind. Het verzet zich niet.
Ik bedenk me wat er zou gebeuren als riet zich wel zou verzetten. Waarschijnlijk zou het dan afbreken. Omdat de wind soms langs dendert met krachtige snelheden. Daar zou het riet niet tegen bestand zijn als het in de weerstand zou schieten. Dan zou het afknappen.
Deinen of breken?
“Is dat ook niet zo in het dagelijks bestaan?” vraag ik me af. Dat als ik te veel in de weerstand ga, mijn hakken in het zand zet, dat ik omval? Dat dat blokkeert? Als ik me volledig verzet tegen iets dat het dan zo sterk wordt dat er iets breekt? Dat als ik te veel invloed wil hebben op iets waar ik geen invloed op heb, dat het mij letterlijk en figuurlijk opbreekt.
Ja, zo ervaar ik dat. Of het nu verzetten is tegen het weer dat ik anders had verwacht, mijn lieve pubers die ergens geen zin in hebben, mijn gevoel dat ik minder fijn vind dan ik zou willen. Hoe meer ik iets niet wil hebben en me ertegen verzet, des te sterker het wordt en hoe meer ik daar tegenin ga, des te meer ik voel dat ik verhard en dat er dan iets breekt.
Op de momenten dat ik het laat zijn, dan voel ik dat het weer kan stromen. Dat ik dan het gevoel van meedeinen heb. Dat voelt vrij en heerlijk. Zoals het drijven in het kruidenbad in het wellnessresort. Volledig ontspannen en me mee laten drijven op het water. Of zoals de grote roofvogels zich laten meevoeren door de stroming van de wind. Vleugels wijd verspreidt en mee gaan met de stroom. Zodat je moeiteloos kan gaan. Op natuurlijke wijze. Dat het niet veel energie kost, maar dat juist oplevert.
Natuurlijke kracht
Dat merk ik ook tijdens de coachingswandelingen met mensen in de natuur. We bespreken dat waar men tegenaan loopt. Dat wat steeds weer in de weg zit. We onderzoeken dat en kijken naar gewenste situatie. Dan gaan we beelden zoeken in de natuur die dat symboliseren. Die vraag ik dan uit, zodat er helderheid ontstaat.
We gaan op zoek naar wat er is ontstaan in jouw gedrag aan beschermingsmechanismen en kijken wat je daarmee verder helpt. Wat bijdraagt aan het meedeinen. En wat zorgt dat je af en toe breekt. Steeds houden we je gewenste situatie voor ogen. We koppelen alles wat we, door de natuur, duidelijk krijgen terug naar jouw wens.
Vervolgens gaan we op zoek naar jouw natuurlijke kwaliteiten, die vaak zo dichtbij liggen dat je ze over het hoofd ziet. We maken ze zichtbaar en kijken welke talenten je kan inzetten om jouw wens te realiseren. En tenslotte maken we een stappenplan om te komen waar je heen wilt. We nemen daarin alles mee wat er is ontstaan in de wandelingen in de natuur. Zo ontstaat er een beeld van waar je heen gaat en weet jij welke bagage je van je af mag gooien en welke je juist mee mag dragen om te komen waar je wilt zijn.
Jezelf kunnen zijn
“Bij jou mag alles er zijn, het maakt niet uit dat ik anders denk dan jij, ik voel me geaccepteerd” hoorde ik gister van een vriendin. Dat hoor ik vaker en ik ben heel dankbaar en blij dat ik dat gevoel van vertrouwen kan geven. Vanochtend las ik op een (oude) website van mijzelf iets wat ik in september 2014 schreef:
Ik heb een diep verlangen dat zo veel mogelijk mensen zichzelf kunnen zijn.
Omdat ik er van overtuigd ben dat je gelukkig(er) wordt als je jezelf kan zijn.
Jezelf willen, durven, mogen en kunnen zijn
Als ik dat lees ben ik zo blij dat ik mijn hart volg en daardoor mensen kan coachen om weer helder in beeld te krijgen wie zij zijn en hoe zijn zichzelf kunnen ont-moeten. Want het mooie van riet vind ik: het kunnen meebuigen met de flow terwijl het diep geworteld is. En ik geloof dat het daarom draait in het leven: Stevig geworteld zijn in jezelf, weten waar je staat, zodat je zowel een zachte bries als een harde storm kan doorstaan. Omdat je weet wat er in je huist en dat kan inzetten wat je op dat moment voelt en nodig hebt.
Met alle liefde geef ik jou (weer) inzicht in jouw natuurlijke kracht, sterkte en wortels. Wandel je met me mee?
* Je zou het ook een brede sloot kunnen noemen, maar iemand heeft mij ooit geleerd dat dat iets afdoet aan de beleving 😉
